KATEGORYA: Tula
TEMA: Tunay na bigat ng damdaming hindi nakikita ng iba.
Sa bawat pag pikit ng aking mga mata,
Madilim na espasyo ang laging nakikita,
Para bang ang araw ay linamon ng gabi,
Sa pag patak ng alas diyes, isip ko'y 'di mapakali.
Samu't saring kaisipan nanaman ang tumatakbo,
"Hanggang kelan pa ba iikot ang aking mundo?"
Mga matang namumugto sa puyat,
Habang ang dibdib ay pasan ang bawat takot at hirap.
Limang titik ang gustong isigaw,
Ngunit kay hirap isambi't sapagkat ang mundo'y maaaring magunaw,
Paulit-ulit ko na lamang bang ikukulong at gagawing bihag,
Ang salitang kailangang maging matatag?
Isa lamang akong taong marupok,
Na sa daming gawain tila 'di makalunok,
Masakit nang lingunin ang realidad,
Na umiikot ang buhay sa mapait kong palad.
Kung mapipili ko lang na talikuran ang lahat,
Iiwanan ko ang kirot sa dibdib na kumakagat,
Para bang ang mundo ay salat sa liwanag ng pag-asa,
At ako'y gapos sa bigat na tila wala nang halaga.
Ngunit sa bawat pagpatak ng luha't pagkadapa,
May sigaw ng damdaming ayaw sumuko't mawala,
Hangga't may tintang dumadaloy sa aking pluma,
May pag-asa pa rin sa bawat umaga,
Kaya't kahit luha'y patuloy sa pag-agos,
At puso'y minsan pang madurog at mapaos,
Muling panghahawakan ang sariling salita,
Hanggang sa mapagtanto kong 'di pa tapos ang aking pahina.
Ipinaskil ni : Jigger Von Malenab
Naipaskil : October 2, 2025
Oras : 6:59 pm
No comments:
Post a Comment