Disenyo ni: Misha mikylla Sanchez
Inilathala ni: Christine Mae Karunungan
Petsang Inilathala: Disyembre 19, 2024
Oras na Inilathala: 9:50 AM
Kategorya: Prosa
Paksa: Kalungkutan at Pag-asa
Sa bawat umaga, isang tahimik na silid ang bumabati sa akin. Ang sikat ng araw ay sumisilip sa mga siwang ng kurtina, pero tila ba hindi sapat ang liwanag nito upang pawiin ang bigat na nakadagan sa aking dibdib. Ang mundo ay patuloy sa pag-ikot, ngunit ako’y tila naiwang nakatigil sa gitna ng kawalan.
Ang buhay ay puno ng mga pangakong hindi natupad—mga pangarap na unti-unting nalusaw sa init ng realidad. Sa bawat hakbang, pakiramdam ko’y binabagtas ko ang isang landas na walang hangganan, ang mga yapak ko’y hindi umaalingawngaw. Wala akong kasama sa paglalakbay, tanging ang mga alaala ng pagkabigo at ang malamig na bisig ng pangungulila.
Sa gabi, ang buwan ang aking tagapagtanggol. Ngunit kahit ang kanyang liwanag ay hindi kayang bigyang-linaw ang mga tanong na gumugulo sa aking isipan. Bakit tila ang kalungkutan ay naging kaibigan ko na? Bakit ang bawat sandali ng katahimikan ay parang sumpa?
Subalit sa gitna ng lahat ng ito, may mumunting pag-asa. Ang puso ko, bagamat sugatan, ay patuloy pa rin sa pagtibok. Ang mga bituin sa kalangitan ay paalala na kahit ang pinakamadilim na gabi ay may bahid ng liwanag. Siguro, sa kabila ng malungkot na buhay na ito, may darating din na panahon na ako’y muling mabubuhay—hindi bilang taong hinabol ng nakaraan, kundi bilang isang kaluluwang handang harapin ang umaga.
Hanggang dumating ang araw na iyon, ako’y mananatili rito, naglalakad sa landas ng kalungkutan, umaasang ang bawat hakbang ay magdadala sa akin nang mas malapit sa liwanag na matagal ko nang hinahanap.
No comments:
Post a Comment