𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: “Takipsilim” ni John Paul Reyven S. Anadilla

Disenyo ni: Heleena Aira

Inilathala ni: Aprilyn Sado

Petsang Inilathala: Abril 1, 2025

Oras na Inilathala: 6:10 PM

Kategorya: Prosa

Tema: Ang pakikibaka sa kawalan ng direksyon at katiyakan, habang pilit na hinahanap ang sariling landas sa gitna ng pagkalito at pag-aalinlangan.

Hindi ko alam kung may 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘵𝘪𝘳𝘢 𝘱𝘢𝘯𝘨 𝘰𝘳𝘢𝘴 para sa aking mga pangarap—o baka ang mga ito’y parang lampara na matagal nang nawalan ng gaas. Sa bawat hakbang ng mga tao sa paligid ko, para silang mga tala na gumuguhit ng kumpas sa langit, tiyak kung saan iiwan ang kanilang liwanag. Samantalang ako, 𝘪𝘴𝘢𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘪𝘯𝘰𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘭𝘢𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘩𝘶𝘮𝘢𝘩𝘢𝘣𝘰𝘭 𝘴𝘢 𝘥𝘪-𝘢𝘣𝘰𝘵 𝘯𝘢 𝘴𝘢𝘳𝘪𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘺𝘰—nakatirik sa gitna ng kawalan, hinihigop ng sariling kalawakan. Hindi ko kailanman inaangkin ang pagiging “𝗽𝗶𝗻𝗮𝗸𝗮𝗺𝗮𝗵𝘂𝘀𝗮𝘆.” Ako’y isang 𝘦𝘴𝘱𝘢𝘴𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘨𝘪𝘵𝘢𝘯: hindi sobra, hindi rin kulang, kundi isang kalagitnaang hindi kailanman nabigyan ng pangalan.

𝙇𝙖𝙗𝙞𝙣𝙜-𝙖𝙣𝙞𝙢 𝙣𝙖 𝙩𝙖𝙤𝙣 na sa katawang ito, subalit ang aking kaluluwa’y tila binalot ng laman ng mga dekadang tinahak. Binubulabog ito ng mga tanong na walang tinig at dinudurog ng mga landas na tila walang katapusan—sinasakal ng mga tanong na “𝙥𝙖𝙖𝙣𝙤” at “𝙗𝙖𝙠𝙞𝙩,” mga tanikala sa lalamunan na humihigpit nang walang kasagutan. Ang mga ideya ko’y parang mga basag na kristal—maganda sa malayo, ngunit pag hinawakan, agad itong nadudurog sa palad. 𝘚𝘰𝘣𝘳𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨-𝘪𝘪𝘴𝘪𝘱 na parang espadang pumapaloob, at 𝘬𝘶𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘮𝘢𝘯 𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘨𝘴𝘶𝘨𝘰𝘥 na tulad ng hangin. Paano kung ang buhay ay isang 𝘭𝘢𝘣𝘪𝘳𝘪𝘯𝘵𝘰 𝘯𝘢 𝘸𝘢𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘔𝘪𝘯𝘰𝘵𝘢𝘶𝘳𝘰? Walang halimaw kundi 𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘳𝘪𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘣𝘢𝘬𝘢𝘴 𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘢 𝘴𝘢 𝘱𝘶𝘵𝘪𝘬, at ang tanging kasagutan ay ang tunog ng hininga sa mga dingding.

𝗡𝗮𝗸𝗮𝗸𝗮𝘁𝗮𝗸𝗼𝘁 𝗺𝗮𝗴𝘀𝗶𝗺𝘂𝗹𝗮 sa isang bagay na ang dulo’y tila bituing nawalan na ng ningning. 𝗡𝗮𝗸𝗮𝗸𝗮𝘁𝗮𝗸𝗼𝘁 𝗱𝗶𝗻 𝘁𝗮𝗽𝘂𝘀𝗶𝗻 ang isang bagay kung saan ang simula’y unti-until nang nakakalimutan. Parang may 𝘶𝘰𝘥 𝘴𝘢 𝘥𝘪𝘣𝘥𝘪𝘣 na kumakain ng mga titik sa mga pahina ng aking pagkatao—isang hungkag na hindi mapunan, kahit ng mga salitang di ko pa natututong bigkasin. Parang awit na hindi ko matugtog, sapagkat ang musika ay likha ng ingay ng mga orasang lumilipas.

Sinusubukan kong kumapit sa liwanag—𝗺𝗴𝗮 𝘀𝗶𝗹𝗮𝗵𝗶𝘀 𝗻𝗮 𝗻𝗮𝗴𝗺𝘂𝗺𝘂𝗹𝗮 𝘀𝗮 𝗯𝗶𝗻𝘁𝗮𝗻𝗮 𝗻𝗴 𝗶𝗯𝗮—ngunit sa bawat pagdampi nito sa aking balat, ito’y naglalaho, gaya ng hamog sa umagang tinataboy ng araw. Parang tinutugis ko ang landas ng bukas, subalit ang mga riles ay naging yelo sa aking kamay, 𝘯𝘢𝘵𝘶𝘵𝘶𝘯𝘢𝘸 𝘣𝘢𝘨𝘰 𝘬𝘰 𝘱𝘢 𝘮𝘢𝘯 𝘮𝘢𝘬𝘪𝘭𝘢𝘭𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘩𝘶𝘨𝘪𝘴. 

Sabi nila, 𝙗𝙖𝙩𝙖 pa raw ako. Marami pang sandali. Ngunit ang bawat segundo’y parang batong nasa bulsa—𝘵𝘶𝘮𝘪𝘵𝘪𝘮𝘣𝘢𝘯𝘨, 𝘵𝘶𝘮𝘪𝘵𝘪𝘯𝘥𝘪, hanggang sa ako’y mapaurong sa pampang ng nakaraan. Para akong isdang sinubong sa ilog ng mga buwan, pilit na lumalangoy pabalik sa dagat, subalit ang tubig ay patuloy na humuhugot palayo. Nakikita ko sila—mga taong parang mga barkong may layag—dahan-dahang umaalis, habang ako’y nalulunod sa dagat na walang tubig, 𝘯𝘢𝘬𝘪𝘬𝘪𝘱𝘢𝘨𝘵𝘶𝘯𝘨𝘨𝘢𝘭𝘪 𝘴𝘢 𝘮𝘨𝘢 𝘢𝘭𝘰𝘯 𝘯𝘢 𝘵𝘪𝘭𝘢 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘶𝘮𝘪𝘪𝘳𝘢𝘭.

Hindi ko alam kung may tamang landas—o baka ang landas ay guniguni lamang ng mga taong takot maligaw. Ako’y nananatiling nakakapit sa alon ng kawalan, hindi sigurado kung may landas pa nga para sa mga 𝘬𝘢𝘮𝘢𝘺 𝘬𝘰𝘯𝘨 𝘸𝘢𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘸𝘢𝘬𝘢𝘯. Hinihintay ko ang pag-urong ng dagat, o kaya ang pagtayo sa ibabaw ng tubig—𝗶𝘀𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗶𝗹𝗮𝗴𝗿𝗼𝗻𝗴 𝗵𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗸𝗼 𝗮𝗹𝗮𝗺 𝗸𝘂𝗻𝗴 𝗽𝗮𝗻𝗶𝗻𝗶𝘄𝗮𝗹𝗮𝗮𝗻.