Petsang Inilathala: Agosto 21, 2025
Oras na Inilathala: 12:35 PM
Kategorya: Prosa
Tema: Katotohanan sa Panahon ng Hilakbot
Ano ang pipiliin mo—ang mamatay na lang o mamuhay sa Gaza?
Madaling sabihin na pipiliin mong mabuhay. Kasi buhay ang instinto ng tao, hindi ba? Laban lang, kapit lang, kaya pa ‘yan. Pero hindi mo pa siguro naranasan ang klase ng pamumuhay na mas masahol pa sa kamatayan.
Sa Gaza, ang ibig sabihin ng “buhay” ay gumising ka na lang isang araw na wala ka nang pamilya. Wala kang bahay. Wala kang tubig. Wala kang pagkain. Wala kang karapatang matakot, kasi kahit ang takot ay kailangan mo pang itago para hindi ka marinig ng sundalo.
Sa Gaza, ang paghinga ay himala. Ang pag-ibig ay delikado. At ang pag-asa—unti-unting binubura sa bawat pagsabog.
Mamamatay ka sa Gaza, hindi lang isang beses.
Mamamatay ka sa bawat panalangin ng batang hindi pa marunong magsinungaling, pero natuto nang manahimik dahil bawal daw maging maingay kapag may drone sa langit.
Mamamatay ka sa mga matang walang luha—hindi dahil tapos na silang umiyak, kundi dahil wala nang natirang tubig sa katawan nila.
Minsan, iniisip mo: kung mamatay man ako ngayon, baka mas mapalad pa ako kaysa sa mga naiwan. Kasi sa Gaza, walang panalo. Kahit sino ang mabuhay, may parte ng sarili nilang nawawala. At araw-araw, ninanakaw ng digmaan ang parte mong iyon—hanggang sa wala ka nang matira para sa sarili mo.
Kaya kapag tinanong ka ulit—ano ang pipiliin mo?
Ang mamatay na lang, o ang mamuhay sa Gaza?
Hindi mo alam ang hirap ng tanong na ‘yan… hangga’t hindi mo naririnig ang iyak ng sanggol sa guho, habang naglalakad ka sa kalye, bitbit ang bangkay ng kapatid mo, at ang tanging tanong sa isip mo ay, “Bakit kami?”
Ang totoo, walang dapat mamili sa pagitan ng dalawa.
Dahil walang sinuman ang dapat mamuhay sa mundo kung saan ang kamatayan ang mas maayos na opsyon.
No comments:
Post a Comment