𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: “Bago ang Lahat, Ako Naman Muna“ ni Kathleen D. Yambot

Disenyo ni: Cristian Tulisana

Inilathala ni: Jadelynn Arnigo

Pestang Inilathala: Oktubre 8, 2025

Oras na Inilathala: 12:15 PM

Kategorya: Prosa

Paksa: Pagod, Pagkawala ng Sigla, At Ang Tahimik na Paghiling ng Pahinga

Araw-araw, nagkikiskisan ang paa ko sa parehong sahig ng obligasyon. Gumigising ako na parang may mabigat na kumot na hindi ko maalis. Hindi na ito sigaw o iyak. Tahimik na pagkaputol ng pakiramdam. Parang unti-unting pagkalbo ng isang puno na dati ay luntian.

Ngumingiti ako sa harap ng iba ngunit may nalalabing puwang sa tawa ko. Mga salita ko ay nagiging mga tungkod na inuukit ko para suportahan ang ibang tao, hanggang sa ang mga kamay ko mismo ay nanginginig sa pagkahapo. Madalas, nauuwi ang gabi sa paglalakad sa madilim na kwarto at pakikipag-usap sa sarili na walang sagot.

May mga sandaling parang papel lang ako na dinudugtungan ng iba ayon sa kailangan nila. Nakasuot ako ng damit na iba ang hugis, iba ang kulay, hindi akma sa katawan ko pero tinatanggap dahil ayaw kong magdulot ng gulo. Kung aalisin iyon, ano na lang ako? Nag-aatubili ang puso ko sa tanong na iyon.

Hindi ko na ramdam ang dating maliliit na tuwa. Ang mga bagay na dati nagpapalutang sa akin ay ngayon mabigat na alon. Mabilis akong madapa sa maliliit na bagay. Mahina na ang pagtitiis. Minsan, sumisiklab ang galit hindi dahil gusto ko, kundi dahil napuno ang tangke na matagal nang hinihigop ng mga iba.

Sa gitna ng lahat, may napakaliit na tinig na hindi sumisigaw. Bumababa siya mula sa kailaliman at hinihiling ng payapa: pahinga ka muna. Hindi niya hinihingi ang pagtalikod sa mundo. Hindi niya sinasabing iwan lahat. Hinihiling lang niya ang pahintulot na huminga nang malalim, ang pahintulot na magpahinga nang walang paliwanag.

Ngayon, pinapakinggan ko ang tinig na iyon sa paraang hindi ako nagawa noon. Hindi ako titigil sa paglingkod, pero sasabihin ko muna sa sarili kong may hangganan ang sigla ko. Sasabihin ko nang hindi na kailangan ng malakas na dahilan: ako naman muna.

Ito ang sandali ng tahimik na pag-aalay sa sarili. Hindi engrandeng pagbabago. Hindi panawagan sa mundo. Isang maliliit na hakbang lamang—paglukso mula sa gilid ng pagod papunta sa gilid ng pag-aalaga.
Ako naman muna.