PANITIKAN: “Ang Tanging Boses na Aking Susundan“ ni Ashley Jhanelle G. Ramos

Inilathala ni: Jeliana Atabay

Petsang Inilathala: Agosto 21, 2025

Oras na Inilathala: 5:52 PM 

Kategorya: Prosa

Tema: Pagkatuto na pakinggan ang sariling boses at tuluyan na kumawala sa impluwensya ng iba.

Ako'y sumisigaw na, ngunit bakit hindi mo pa rin marinig?

Paulit-ulit na ang mga salitang lumalabas sa aking labi—hindi mo ba talaga ako papansinin? Lahat ng sinasabi ko ay totoo, kung kaya't sana ay piliin mong makinig sa boses ko at huwag hayaang palaging natatabunan ng iba.

Araw-araw akong bumabangon na may tanong—ito ba talaga ang gusto kong destinasyon? O ang daang ito ba ay pinagpapatuloy lamang dahil ito ang sinabi nilang tama?

Sa bawat mabigat na hakbang, naririnig ko ang sigaw ng puso, humihiling na tumigil muna saglit at pag-isipan ang mga susunod na gagawin. Ngunit, sa dulo'y laging nananalo ang sigaw ng mga utos at pamantayang itinanim sa akin.

Minsan, humihinto ako sa gitna ng daan, umaasang baka may lumitaw na sagot sa gitna ng katahimikan. Ngunit, ang katahimikan ay laging saglit lamang, dahil unti-unting bumabalik ang mga bulong na humihila sa akin pabalik sa direksyong hindi ko pinili. 

Kahit gusto kong pumiglas, bakit parang hindi ko pa rin kayang umalis? Bakit ako'y nanatili pa rin?

Pagod na ako—pagod na sa tuluyang pagsigaw sa sarili, sa paglalakad nang may mabigat na karga sa aking puso, sa bawat oras na patungo sa destinasyong pilit inilalatag sa aking harapan.

Kung kaya't ngayon, habang nakaharap ako sa sarili kong repleksyon, habang ang bawat salita ay parang apoy na kumakawala mula sa aking lalamunan, pakiusap—pakinggan mo ako sa huling pagkakataon. Gusto ko lang malaman...

Bakit?

Bakit hindi mo ako pinakikinggan?

Bakit, kahit ako'y naririnig mo, hindi mo ako kailanman naiintindihan?

Tumahimik ang paligid... at sa unang pagkakataon, narinig ko ang sarili kong boses—ang boses na matagal ko nang tinatabunan.

At doon ko napagtanto—ako pala ang matagal ko nang tinatakasan. Hindi ko marinig ang sarili ko dahil mas pinipili ko na hayaang tabunan ito ng boses at kagustuhan ng iba.

Masyado kong pinilit na sumayaw sa kumpas ng alon na unti-unting lumulunod saakin imbes na lumangoy palayo.

Ngayon, habang nakatayo ako rito, hindi ko na hahayaan na iba ang magdesisyon sa destinasyong nais ko.

Pipikit ako, hihinga nang malalim, at susundan ang sarili kong tinig—kahit pa hindi ito gusto ng iba. Dahil mas mabuting gawin ko ang ninanais ng puso kaysa piliting maglakad sa daang itinakda ng iba.

Simula sa araw na ito, sa bawat hakbang na aking tatahakin, unti-unti akong lalayo sa mga bulong—hanggang sa tanging bosses ko na lamang ang natitira.

Dahil sa wakas, ang boses na napili kong sundin... ay akin.

 

𝗟𝗜𝗧𝗘𝗥𝗔𝗥𝗬: Slowly moving apart” by James Meynard R. Pescadera

Published by: Jeliana B. Atabay

Date Published: August 21, 2025

Time Published: 5:52 PM

Category: Poetry

Theme: Letting go your unspoken love for your personal growth

Your eyes is holding the greatest light,

Though I'm far, it's always shines so bright.

So many words I can't express—

I love you, but how can i confess?

My love for you became so silent,

Sometimes it became quite violent.

The wind keeps bringing me in the past,

So my feelings never seem to last.

When I watched your smile, as you kept walking,

I'm quietly moving on—without talking.

Soon, i will no longer weep in my car,

For I'll be as happy as you are.

In the end, i learned to move apart,

For the freedom of my only heart.

Thank you for all the things you've taught me,

Because the better me, I now finally see.

                                          

𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: “Ano ang Pipiliin Mo—Ang Mamatay na Lang o Mamuhay sa Gaza?” by Kathleen D. Yambot

Inilathala ni: Francen Anne Perez

Petsang Inilathala: Agosto 21, 2025

Oras na Inilathala: 12:35 PM 

Kategorya: Prosa

Tema: Katotohanan sa Panahon ng Hilakbot

Ano ang pipiliin mo—ang mamatay na lang o mamuhay sa Gaza?

Madaling sabihin na pipiliin mong mabuhay. Kasi buhay ang instinto ng tao, hindi ba? Laban lang, kapit lang, kaya pa ‘yan. Pero hindi mo pa siguro naranasan ang klase ng pamumuhay na mas masahol pa sa kamatayan.

Sa Gaza, ang ibig sabihin ng “buhay” ay gumising ka na lang isang araw na wala ka nang pamilya. Wala kang bahay. Wala kang tubig. Wala kang pagkain. Wala kang karapatang matakot, kasi kahit ang takot ay kailangan mo pang itago para hindi ka marinig ng sundalo.

Sa Gaza, ang paghinga ay himala. Ang pag-ibig ay delikado. At ang pag-asa—unti-unting binubura sa bawat pagsabog.

Mamamatay ka sa Gaza, hindi lang isang beses.

Mamamatay ka sa bawat panalangin ng batang hindi pa marunong magsinungaling, pero natuto nang manahimik dahil bawal daw maging maingay kapag may drone sa langit.

Mamamatay ka sa mga matang walang luha—hindi dahil tapos na silang umiyak, kundi dahil wala nang natirang tubig sa katawan nila.

Minsan, iniisip mo: kung mamatay man ako ngayon, baka mas mapalad pa ako kaysa sa mga naiwan. Kasi sa Gaza, walang panalo. Kahit sino ang mabuhay, may parte ng sarili nilang nawawala. At araw-araw, ninanakaw ng digmaan ang parte mong iyon—hanggang sa wala ka nang matira para sa sarili mo.

Kaya kapag tinanong ka ulit—ano ang pipiliin mo?

Ang mamatay na lang, o ang mamuhay sa Gaza?

Hindi mo alam ang hirap ng tanong na ‘yan… hangga’t hindi mo naririnig ang iyak ng sanggol sa guho, habang naglalakad ka sa kalye, bitbit ang bangkay ng kapatid mo, at ang tanging tanong sa isip mo ay, “Bakit kami?”

Ang totoo, walang dapat mamili sa pagitan ng dalawa.

Dahil walang sinuman ang dapat mamuhay sa mundo kung saan ang kamatayan ang mas maayos na opsyon.

𝗟𝗜𝗧𝗘𝗥𝗔𝗥𝗬: “You Are The Harm You Are Protecting Them From” by Janela Kim F. Clava

Layout by: Edward Tabig

Published by: Francen Anne Perez

Date Published: August 21, 2025

Time Published: 12:15 PM 

Category: Prose

Theme: A Journey of an Avoidant Attachment in Life Relationships.

“If you really love someone, why do you keep letting them go?” It felt like a knife was pointed at me when I was asked by my internet friend last August. I never got the courage to respond—her account is now deactivated and that question still haunts me at night.

How do I explain that my affection will cause agony if I’ll be countered with the quote “To love is to suffer, if you’re not suffering then you’ve not loved.” I’ll never be able to shape my words properly no matter how hard I’ll try, for my reasoning will equate as an excuse for my habit of running away when things get heavy. 

But I wasn’t running away as an excuse—I’m running away to save you from myself.

I’m not scared of the accountability nor the consequences that I must face due to the fact that I’ve hurt someone so badly. In fact, you can stand in front of me and curse me, tell me everything that I did that hurt you, tell me what you’ve seen in me and how I really turned out to be. As long as after this, we shall vow to never talk to each other again, I’ll make sure that you’ll somehow feel that it never happened—I never happened.

It was the fear, the anxiety lingering around accompanied by the thought; If I was able to hurt you unknowingly before, what more in the future? Due to the fact that I express my love differently. No, it wasn’t between the sweetness of the chocolates nor the fragrance of roses, not even placed on the strokes and curve lines from my letters. My warmth for affection lingers between the curses I’ve thrown between a silly argument with my friend, the eyerolls I’ve made when someone compliments me. There was a lying “I love you too, please stay” beneath every “ew” and “yuck” comments I’ve made when someone tells me how much appreciated I am.

Pushing was the first response that could save me from the heartache that was never there but some voices in my mind told me that they saw it lingering around. Pushing and not saying it back was the safest I could do. There’s one thing I’ve neglected when considering the safety of my heart—how it could ruin my friend’s and people around me. How every breath of relief for me was an ache for them as we’ve revolved on a cycle of “This is how I love” and “Aki must’ve hated me.”

And so, I’ve let go of those people I love as I hold on to the thought and fact that no matter how I tried loving someone the way they want to, I can never change and shape myself due to the distress that the concept of change may bring to me. I’ve tried, we all tried, I was trying to prevent them from getting hurt and being damaged, unfortunately, the harm I am talking about and trying to protect them from, is the form I am in.

No one chooses to be like this. Why would I choose to hurt beautiful souls of beautiful people knowing that I could’ve loved freely?

I was shaped into this ball of madness that you cannot read due to the environment I grew up in. There were no apologies after fights, heart-wrenching words were either thrown due to hatred or as a joke, the chocolates they’ve feed me were dark and bitter, the roses I’ve received were rotten—but I must be grateful for it, and none from my family wrote letters to ease someone’s agony. 

I have nothing but to compromise, either to explain to people how I love and see the uneasiness in their actions whenever I express my affection or to never let them in my life at all. I am still somehow desperate for them to see the kindness in me even if it contradicts my actions and choice of words.

I hope I can form the words “I love you” “I miss you” “I appreciate you a lot!” without my stomach experiencing twirls of emotions, without my throat clogging, with all the intention of sincerity to be expressed properly. 

However, while I heal, I’ll have no other choice but to still save them from me and from what pain I could bring them. Because there are times that apologies and explanations do not lessen the damage to the person. It will be a long run, and we shall not rush. May one day we’ll be ready to face and embrace the gift of life and love.

𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: “Ang Mga Pahina ng Aking Pagkabata” ni Summer Pasadilla

 

Dinisenyo ni: John Maclen Dolor

Inilathala ni: Iana Henson

Petsang Inilathala: Agosto 21, 2025

Oras na Inilathala: 10:57 Am

𝗞𝗔𝗧𝗘𝗚𝗢𝗥𝗬𝗔: Prosa

𝗣𝗔𝗞𝗦𝗔: Pangungulila sa kabataang inosente at pagbabago ng isang tao sa paglipas ng panahon.

Habang naglilinis ako ng lumang kabinet sa aking kwarto, may nahulog na maliit na kwaderno. Medyo kupas na ang pabalat na may konting sulat at disenyo sa gilid, kasama na ang pangalan kong nakasulat gamit ang makapal na lapis na aakalain mong isinulat ng doktor. Napangiti ako sa sarili ko. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o mahihiya sa alaalang dala-dala nito. 

Syempre'y tinukso rin ako ng alaala ko. Umupo ako sa sahig sabay patong ng kwaderno sa mga hita ko. Nang buksan ko ang unang pahina, isang halakhak ang lumabas sa bibig ko.

"𝘋𝘦𝘢𝘳 𝘋𝘪𝘢𝘳𝘺, 𝘪𝘵'𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘧𝘪𝘳𝘴𝘵 𝘥𝘢𝘺 𝘰𝘧 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘰𝘭 𝘢𝘴 𝘢 4𝘵𝘩 𝘎𝘳𝘢𝘥𝘦𝘳! 𝘒𝘪𝘯𝘢𝘬𝘢𝘣𝘢𝘩𝘢𝘯 𝘢𝘬𝘰 𝘱𝘦𝘳𝘰 𝘦𝘹𝘤𝘺𝘵𝘦𝘥 𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘬𝘪𝘵𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘬𝘢𝘪𝘣𝘪𝘨𝘢𝘯 𝘢𝘵 𝘣𝘢𝘨𝘰𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘬𝘭𝘢𝘴𝘦 𝘬𝘰!" Mali pa ang pagbaybay ko ng "excited," ang naisulat ko pa ay, "excyted." 

Pero grabe, parang ang liit ng mundo ko noon. Naalala ko pa noong unang araw ng klase noong nasa ika-apat na baitang ako, doon ko nakilala 'yung naging pinaka-malapit kong kaibigan hanggang high school. Sa mga susunod na pahina, punong-puno na ng kwento tungkol sa kanya at sa mga ginawa namin nang magkasama—mula sa unang sabay naming pagkain ng tanghalian hanggang sa araw na sinamahan niya ako pauwi dahil malakas ang ulan.

Napapailing ako habang naka-ngiti't binabasa ang mga isinulat ko rito. Ang daming maling paggamit ng tandang at magulong gramatiko. Mayroon pa ngang mga dibuhong naka-singit sa mga pahina kahit wala naman siyang koneksyon sa isinulat ko. May mga liriko pa ng mga kanta na paborito ko noon.

Habang binabalikan ko 'yung mga pahina ng kwaderno na 'to, unti-unti kong napagtatanto kung gaano ka-simple ang pamumuhay ko noon na walang pinoproblemang malalim at ang tanging reklamo ko lamang ay ang pagbangon nang maaga para pumasok. Nakita ko rin kung gaano ako ka-inosente dati. Kahit maliit lang na pangyayari sa buhay ko noon parang napaka-laki na para sa akin. Walang arte at lahat ng kilos ay totoo.

Ngayon, parang hindi ko na kayang maging gano'n. Dati, pinapakinggan ko ang tibok ng puso ko, iniisip ko na kahit ano na lang mangyari, wala namang mawawala sa akin. Ngayon, mas pinapakinggan ko na ang utak ko dahil mas gusto ko maging mature at lohikal. 

Siguro kasi tumatanda na ako. Pero habang binabasa ko ang bawat pahina ng kwaderno, ramdam kong kumakatok pa rin 'yung batang ako na hindi takot magsulat ng kahit ano at masiyahin kahit sa maliit na bagay. Kahit na mayroong kahihiyan sa maling baybay at magulong gramatika, 'yung pagiging totoo sa sarili nang walang iniintinding opinyon ng iba ang katotohanang wala na ako ngayon. At doon ko naisip, hindi ko dapat ikahiya ang nakaraan ko dahil siya ang nagpapaalala sa akin kung paano maging totoo at masaya nang buong puso.

𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: “Ang Blangkong Pahina” ni Chrissa Jean A. Salvador

Inilathala ni: Athena Nicole Palatino

Petsang Inilathala: Agosto 20, 2025

Oras na Inilathala: 12:30 PM

Kategorya: Prosa

Tema: Pagkakaroon ng pag-asa na hindi pa huli ang lahat para sulatan ang mga blangkong pahina ng ating buhay.

May mga bahagi ng ating buhay na tila blangkong pahina sa isang aklat, hindi nasulatan. Hindi ito tungkol sa mga pagkakamaling nagawa, kundi sa mga hindi natin nagawa. Ito ang mga pangarap na nanatiling nasa isip lang, mga salitang hindi nabigkas, at mga pagkakataong binalewala. 

Ang bawat pahinang ito ay saksi sa ating mga pag-aalinlangan, sa mga pinili nating tahimik na daan, at sa mga sandaling pinili nating huwag kumilos. Sa bawat araw na lumilipas, ang mga blangkong pahina ay nag-iipon ng alikabok, naghihintay na punuin ng mga kwento at alaala.

Sa paglipas ng panahon, ang mga blangkong pahinang ito ay unti-unting nagkakaroon ng mga tupi at kulubot. Ang mga kulubot na ito ay simbolo ng panahong lumipas na hindi natin sinamantala. Sa bawat tupi, may nakatagong kwento ng “paano kung”—paano kung naglakas-loob akong sabihin ang nararamdaman? Paano kung sinubukan kong tuparin ang pangarap na iyon? Ang mga marka at guhit na ito ay hindi bunga ng pagkakamali, kundi ng mga hindi natin ginawang hakbang.

Ngunit may natatanging kagandahan ang mga kulubot na ito. Hindi sila sagabal, kundi paalala. Sila ang bakas ng mga pinagdaanan, ng mga pagsubok, at ng mga desisyong hindi ginawa. Nagbibigay sila ng lalim sa bawat pahina, na nagsasabing ang ating mga nakaraang pag-aalinlangan ay bahagi na ng ating pagkatao. Sa halip na maging balakid, ang mga tanda na ito ay nagsisilbing pundasyon, naghahanda sa atin para sa mga darating pang kabanata.

Sa bawat pahina na nanatiling blangko, mayroong malaking espasyo para sa isang bagong simula. Ang mga bakas ng nakaraan ay hindi nangangahulugang huli na ang lahat. Sa katunayan, ito ay nagbibigay sa atin ng pagkakataong magsimula muli, sa bawat kulubot na nagpapaalala sa atin na ang ating kwento ay patuloy na isinusulat. Ang aklat ng ating buhay ay hindi pa tapos.

Ang bawat blangkong pahina ay may kaakibat na pangako. Pangako na hindi pa huli ang lahat para hawakan ang panulat at isulat ang mga kwentong naghihintay na mailabas. Maaari pa nating burahin ang mga maling guhit at simulan muli. Maaari pa tayong magdagdag ng kulay at detalye sa mga pahinang akala natin ay wala nang pag-asa.

Kaya’t hawakan ang panulat, buksan ang isipan at puso, at simulan ang pagsusulat ng mga kwentong kailangan nang lumabas. Dahil ang pinakamagagandang bahagi ng ating buhay ay madalas na matatagpuan sa mga pahinang hindi pa natin nasusulat—mga kwentong puno ng pag-asa, tapang, at pag-ibig. Hindi pa huli ang lahat. Nagsisimula pa lang ang ating pinakamagandang kabanata.

#Prosa

𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: "Hiraya" ni Jasmine Louise A. Bacud

 

Inilathala ni: Mherry Vhine Macalalag

Petsang Inilathala: Agosto 20, 2025

Oras na Inilathala: 10:02 AM

Kategorya: Tula

Tema: Lihim na pagmamahal

Tahimik lang ako.

Pero sa bawat sulyap mo,

may munting sigwang nabubuo—

hindi halata,

pero sapat upang yanigin ang isipan ko.

Alam kong hindi ako

ang laman ng mundo mo.

Pero paano mo pipigilin

ang pusong umaasang

‘kaibigan lang’ ay pwede pang magbago?

Ako ang pahinang nilalampasan—

naroon,

pero ‘di kailanman binubuklat.

Habang ikaw,

abala sa istoryang

mas magaan basahin,

mas madaling mahalin.

Sanay na ang anino ko

sa liwanag mong 'di ako nasisikatan.

Sanay na rin sa pag-ibig

na walang tinig,

walang simula,

walang pamagat.

Ang damdamin ko’y lihim—

isinulat sa hangin,

tinangay ng kawalan.

Tahimik ako,

dahil sa dulo ng lahat:

hindi pa rin ako sapat.

O, hiraya ko—

Para akong bangkang walang pampang,

palutang-lutang sa damdaming

hindi mo kailanman sisisirin.