Larawan ni: Patricia Alejan
Inilathala ni: Kimmi Rebato
Petsang Inilathala: Hulyo 9, 2025
Oras na Inilathala: 4:09PM
Wednesday, July 9, 2025
𝐋𝐈𝐓𝐄𝐑𝐀𝐑𝐘: "A Superhero in Our Home" by James Meynard R. Pescadera
Published by: Jeralaine G. Larios
Date Published: July 9, 2025
Time Published: 3:05 PM
Category: Poetry
Subject: A father's unwavering love
In a world full of silence and darkness,
He was there and filled my emptiness.
Behind the tears and sweat,
He carried me without regret.
His sacrifices and efforts
Became my strength and support.
I hold his hand when I feel sad.
My silent hero, my loving dad.
He wears a cape and mask, then roams.
He's a superhero in our home.
He is always on my side.
In his arms, I will stay.
𝗟𝗜𝗧𝗘𝗥𝗔𝗥𝗬: "A Taste of Individuality" by Janna Andrea L. Arciaga
Published by: Jeralaine G. Larios
Date Published: July 9, 2025
Time Published: 12:44 PM
Category: Prose
Subject: You are not everyone´s cup of tea, but that is okay.
I love the idea of being liked by everyone. I love the intention of being adored‚ seen‚ and loved by those people around me. I love it when people are drawn to me‚ no matter how big or small the things I did. Every time I had the opportunity‚ I have always taken it for the sole reason of trying to please them. Just so I could form a connection and bond with everyone.
I tried to fit in to whatever they want me to be. They want a smart one? I studied three times harder. They want a funny one? I joked often and let myself be the joke. They want a pretty one? I learned to put on makeup to cover my insecurities. They wanted this, they wanted that. So, I became someone they asked me to be, yet someone that I do not know who—someone who i can no longer recognize.
I changed so much that I lost the vision of who I really was and still, it was not enough. It would never be enough to be everyone’s favorite.
I would not always be qualified to their standards—No matter how much I persist, no matter how much and what I change about me.
We can’t always greet them with a “Hi” and expect an immediate response like a simple “Hello.” At the end of the day‚ there will always be people that will still dislike us. Maybe‚ even worse—hate us. Everyone has their own preferences‚ and I have come to understand that I would not always be part of their standards.
That’s how life is—We can not always seem please everyone.
And I think it’s perfect that way. It’s better to keep it that way.
I have come to realize that I do not need to prove myself to anyone‚ nor change just to fit into their molds. This time‚ I only need to embrace who I am‚ and who I want to be. I have learned that I am not less worthy if I am not the person that they want to be. I am still who I am‚ worthy of being seen even if I failed to meet their standards.
We are not meant to be praised and appreciated by everyone but that does not mean that your existence is not worth acknowledging.
We are far too real to be liked by everyone—we exist in this world. The idea of being everyone´s person only exists in fiction, and it should stay there—we are all too different, too complicated for that kind of fairy tale, afterall. We are not tied to be the same with everyone else, starting from the way we see things, to the way we talk, act, and think. And that, is the charm of it—we are too different and that is what makes us unique from everyone.
I would always feel a pang on my chest whenever I am rejected. Every time it happens, I always blamed myself for not doing better. I used to ask myself, "Am I not good enough? Am I not capable enough?" But now, rejection does not feel as bad as before. Some things are not meant to stay because it was not for me—And I have come to realize that rejection is redirection. While I may have lost one thing. I also gained many things.
The world would not end if you ever get rejected—it happens for a reason, because there are greater things ahead of you and it opens another path for you, I believe that we should focus on that.
I am not everyone´s cup of tea and I don´t need to be. It is not that I will suddenly disappear from this world just because they do not like me, or if I am not their ideal person, in the end, I am still me—whole, enough, and happy.
𝗟𝗔𝗧𝗛𝗔𝗟𝗔𝗜𝗡: "Ako'y Isang Sirena: Sa Agos ng Katahimikan, Tinig ng Kabataang LGBTQ+ ang Patuloy na Lumalaban" ni Jewel Mae Abellonar
.jpg)
Inilathala ni: Jeralaine G. Larios
Petsang Inilathala: Hulyo 9, 2025
Oras na Inilathala: 12:20 PM
Sa larong tagu-taguan, mahirap makipag kompetensya sa mga beterano—ang mga magulang na kumakapit sa tradisyon, ang lipunang mayroong hinahawakang pamantayan, at ang simbahan na siyang nagsisilbing hukuman. Alam ng bawat isa kung saan ka dapat na magtago: sa ngiting pilit sa hapag-kainan, sa kontroladong pagkilos sa loob ng paaralan, o sa pagpapanggap na ikaw ay nangungutya rin ng mga tulad mo para lamang makisabay at hindi paghinalaan.
Ngunit paano kung ang itinatago mo ay hindi lamang ang katawan, kundi ang iyong kaluluwa mismo? Paano kung ang laro ay hindi lamang taguan kundi tuluyang paglaho—hindi upang matagpuan, kundi upang ang sarili ay hindi mawala ng tuluyan?
Ito ang reyalidad ng napakaraming kabataang parte ng LGBTQ+ sa Pilipinas, partikular na ang mga transfeminine at transgender girls, na lumalaki sa gitna ng matinding diskriminasyon. Sa bawat tahimik na hapunan, sa bawat tinging may tanong ngunit walang pagtanggap, sa bawat patakarang hindi isinasaalang-alang ang kanilang pagkatao—unti-unti silang kinakalos ng mundong kailanma'y hindi lubos na naging kanila. Mula sa kanilang mga tahanan, sa loob ng paaralan, at lipunang kanilang ginagalawan, paulit-ulit sila na itinutulak palayo sa kung sino talaga sila.
𝗡𝗢𝗦𝗜 𝗕𝗔 𝗟𝗔𝗦𝗜
Sila ang mga hindi umaamin—hindi rin nagawang tanungin. Ngunit alam nila, at ng mga tao sa paligid nila ang katotohanang pilit na isinasantabi. Ang sulyap ng kanilang ama sa tuwing pinipilit nila ang magsalita nang mas mahina. Tahimik. Walang imik. Ngunit puno ng pagsuway.
Tulad ng napakaraming LGBTQ+ sa Pilipinas, lalo na ang mga transfeminine at transgender youth, madalas nilang nararanasan ang maltreatment mula sa mga miyembro ng sarili nilang pamilya—isang uri ng karahasan na bihirang maisumbong ngunit may sugat na napakalalim. Ayon sa pag-aaral ng The Trevor Project (2024), malaking porsyento ng kabataang LGBTQ+ sa Pilipinas ang nakararanas ng diskriminasyon sa sariling tahanan, ngunit hindi rito nagtatapos ang kwento nila.
Habang pinipilit nilang manahimik, unti-unti namang nabubura ang bahagi ng kanilang mga sarili. Ang tahanan na dapat ay nagiging kanlungan ay siya ring lumalamon sa kanila. Sa ganitong katahimikan, saan pa kaya sila kakapit?
𝗪𝗔𝗟𝗔𝗡𝗚 𝗣𝗨𝗪𝗔𝗡𝗚 𝗣𝗔𝗥𝗔 𝗦𝗔 𝗞𝗔𝗡𝗜𝗟𝗔
Hindi naman pinalalayas ngunit ramdam nila ang kawalan ng espasyo sa loob ng tahanan. Buhay pa ngunit para na lamang mga multo kung ituring. Araw-araw, ipinararamdam na sila ay labis, mali, hadlang, at makasalanan. Minsan ay sa biro, madalas sa katahimikan. Sa bawat araw na lumilipas, tila nilalagnat ang mga puso sa lamig ng pagtrato.
Ayon sa isang qualitative study nina Puckett et al. (2017), maraming LGBTQ+ youth ang nagsabing pakiramdam nila'y hindi sila nakikita ng kanilang sariling pamilya. Hindi dahil hindi sila minamahal, kundi dahil hindi sila lubos na tinatanggap.
At kapag ang tahanan ay naging bilangguan, saan at paano pa kaya sila makalalaya?
𝗛𝗜𝗡𝗗𝗜 𝗡𝗔𝗚-𝗜𝗜𝗦𝗔, 𝗠𝗔𝗥𝗔𝗠𝗜 𝗦𝗜𝗟𝗔
Kadalasan silang tinatawag na "bading"—hindi bilang pagkilala, kundi bilang insulto. Laging may "pero" sa bawat pagyakap: “Mahal ka namin .. Pero huwag mo kaming ipahiya.” Kahit gaano sila kabait, kahit gaano kagaling sa klase, may kulang pa rin—hindi nila kayang ituwid ang "liko" sa paningin ng lipunan.
Sa ulat ng The Trevor Project (2022), 63% ng LGBTQ+ youth sa buong mundo ang nag-ulat ng suicidal ideation dahil sa paulit-ulit na diskriminasyon. Sa Pilipinas, ang dami ng mga kabataang hindi nakapagsasalita ukol sa kanilang karanasan ay nagiging sanhi ng lumalalang mental health crisis sa loob ng sektor na ito.
Kaya’t sa bawat batang pinatahimik, may isa pang batang tuluyang napagod.
Sa huli, hindi naman sermon ang kailangan kundi mga taong handang tumingin nang diretso sakanila—nang walang takot, pagdududa, at walang panghuhusga.
𝗛𝗜𝗡𝗗𝗜 𝗡𝗔𝗠𝗔𝗡 𝗞𝗔𝗜𝗟𝗔𝗡𝗚𝗔𝗡‘𝗬𝗔𝗡!
Sa kabila ng mga salaysay at datos, nananatiling walang batas na ganap na nagpoprotekta sa LGBTQ+ community sa Pilipinas. Hanggang ngayon, tinututulan pa rin ng ilang mambabatas ang pagpasa ng SOGIE Equality Bill.
Katulad na lamang ng pahayag ni Senate President Vicente Sotto III noong 2019, na ayon sa kaniya, redundant na raw ito dahil may umiiral nang mga batas na para sa lahat. Ngunit kung ang mga batas na ito ay epektibo, bakit patuloy pa rin ang diskriminasyon? Bakit hanggang ngayon, may mga batang LGBTQ+ na pilit na nagtatago, nalulugmok, at tuluyang bumibitaw?
Hindi sapat ang kasalukuyang mga batas kung ang mismong karanasan ng mga LGBTQ+ ay hindi nito binibigyang pagkilala.
Hindi ito simpleng usapin ng legalidad—ito’y usapin ng pagkatao. Ang mga kabataang ito ay hindi humihingi ng espesyal na trato. Ang hiling lang nila: ang mabuhay nang may dignidad, paggalang, at kaligtasan.
𝗠𝗔𝗞𝗜𝗧𝗔, 𝗠𝗔𝗨𝗡𝗔𝗪𝗔𝗔𝗡, 𝗪𝗔𝗟𝗔 𝗡𝗔𝗡𝗚 𝗜𝗕𝗔
Wala naman silang gustong labagin o apakan. Ang nais nila ay simpleng pag-intindi—tulad ng kung paanong nauunawaan nila ang mundo sa kabila ng mga sakit na ipinatong sa kanila. Hindi nila kailangan ng pagwawasto, dahil wala silang mali. Narito sila hindi para itago, kundi para makita. Hindi para ayusin, kundi para tanggapin.
𝘋𝘢𝘩𝘪𝘭 𝘴𝘢 𝘭𝘢𝘳𝘰𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘨𝘶-𝘵𝘢𝘨𝘶𝘢𝘯, 𝘱𝘢𝘯𝘢𝘭𝘰 𝘢𝘯𝘨 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘯𝘢𝘵𝘢𝘨𝘱𝘶𝘢𝘯. 𝘗𝘦𝘳𝘰 𝘴𝘢 𝘬𝘸𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘯𝘪𝘭𝘢, 𝘢𝘯𝘨 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘮𝘢𝘵𝘢𝘨𝘱𝘶𝘢𝘯 𝘢𝘺 𝘵𝘶𝘭𝘶𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘬𝘢𝘭𝘪𝘭𝘪𝘮𝘶𝘵𝘢𝘯. Hindi nila kailangang itama. Ang kailangan nila ay ang taong tatayo, titingin, at magsasabing: “Nandito ako. Nakikita kita.”
Mula sa atin—kilalanin, unawain, at tanggapin ang kabataang LGBTQ+. Suportahan ang pagpasa ng SOGIE Equality Bill. Sa mga paaralan, sa mga simbahan, at maging sa pamahalaan. Maging tinig tayo sa katahimikan. Walang bata ang dapat matutong matakot sa kung sino siya. Dahil ang batang pinilit matakot sa sarili ay parang bituing ikinubli sa sariling langit.
MGA SANGGUNIAN:
[1] The Trevor Project. (2022). 2022 National Survey on LGBTQ Youth Mental Health.https://www.thetrevorproject.org/survey-2022/
[2] The Trevor Project. (2024). Philippine National Survey on the Mental Health of LGBTQ+ Young People https://www.thetrevorproject.org/survey-international/ph/2024/en/
[3] Meyer, I. H. (2003). Prejudice, social stress, and mental health in lesbian, gay, and bisexual populations: Conceptual issues and research evidence. Psychological bulletin, 129(5), 674.) https://psycnet.apa.org/record/2003-99991-002
[4] Sotto, V. (2019, September 30). Sotto: At least 15 senators are against Sogie bill. https://newsinfo.inquirer.net/1171386/sotto-at-least-15-senators-are-against-sogie-bill/amp
[5] Roxas, I. A. (2023). Why are LGBTQIA+ people in the Philippines still waiting for an anti-discrimination law? https://views-voices.oxfam.org.uk/2023/06/lgbtqia-philippines-still-waiting-for-anti-discrimination-law/
[6] The Philippine Fact Sheet (2023) Impacts of Ageism and Lifelong Discrimination on Older LGBT. https://www.sageusa.org/lgbti-elders-advancing-initiative-landscape-survey-data-from-the-philippines-nepal-costa-rica-and-el-salvador/
𝗣𝗔𝗡𝗜𝗧𝗜𝗞𝗔𝗡: “Ang Nakakubling Pahimakas sa Paggunita.” ni Janela Kim F. Clava
Inilathala ni: Christine Palcon
Petsang Inilathala: Hulyo 09, 2025
Oras na Inilathala: 10:36 AM
Kategorya: Prosa
Tema: Pag-alala sa mga masasakit na alaala’t pagkuha ng lakas upang makalaya.
Ang tanging kasalanan ko ay ang ang pag-alala sa mga kasalanan mo.
Nainom ko na ang likidong ‘singpait ng katotohanan, kung paano dumampi ang kanyang mga labi sa‘yong mukha, kung paano naipagsama sa iisang napakatamis na lintanya ang pangalan n'yong dalawa. Ni minsan ay hindi gumaan ang aking pakiramdam sa pulutan ng mga pira-pirasong alaala na nabuo n‘yong dalawa. Napalaya ko naman na—siguro, baka—ang hinagpis na aking dinadala kaakibat ng salitang “mahal kita.” Iba naman kasi ang istorya, hindi naman ito isang pusong hinahangad ang isa—dahil nangako ka na parating sabay ang pagtibok ng sa’ting dalawa.
Ang mga tawang ngayong matagalan kong naririnig ay kanya na palang pampatulog na musika, ang palitan ng mga ngiti’t sulyap na nagpabigat saaking dibdib ay tila mananatiling nakabara. Ang mga mirasol na inialay ko sa‘yo noong araw na ’yon ay naglagas na. Hindi ko naman nais na ipaalala sa'yo ng paulit-ulit ang aksidenteng kanyang nagawa kasama ka, ngunit bakit kahit na wala ako sa tabi mo noong panahong ’yon ay ako rin ang naging biktima? Dahil ang totoong trahedya ay ang panandaliang pagkalimot mo sa aking pagkatao at sa ating dalawa.
Napatawad ko na, noong nagsipatakan ang iyong luha ay sinabay ko na rin ang aking pagpapakumbaba. Ngunit gabi-gabi ay nagpapakita sa aking panaginip ang iba’t ibang senaryo kung saan dapat kitang iwan dahil sa iyong mga pagkakasala. At sa tuwing nililihis ko ang aking isipan, tila ako’y sinusumpa’t paulit-ulit na binabalikan. Ang mga prosang hindi ko maisulat ay nakatambak sa aking bisig nang ilang buwan. Binabalot ako ng takot dahil ang mga obrang aking likha ay puno ng pagmamahal at kagitingan tungkol sa iyong katauhan.
Sasabay ang pagkawasak ng aking puso sa pagdungis ng mga ala-ala mong hindi ko ginugustong ipaalam sa ibang tao. At sa bawat pagmulat ng mga mata ko, paulit-ulit kong hihilingin na sana ang sugat at pait ay humupa. Na kung darating man ang panahon na ako’y iyong pipiliin na, sana ang puso ko’y sa'yo pa. Ngunit sa ngayon, haharapin pa rin kita nang may ngiti sa aking mga labi, tatawanan ko pa rin ang iyong mga pabirong lintanya, hahagkan ko pa rin ang init ng iyong mga bisig, at magpapahulog muli sa amo ng iyong mukha. At kapag naubos na ang kandila, kasabay nang pagbagasak ng aking damdamin sa aking sikmura, alam kong unti-unting sa'yo ako’y magiging malaya.
𝗖𝗔𝗥𝗧𝗢𝗢𝗡: "Let my hand be your home" by Aldrie Guevarra
Published by: Shaina Pajarillo
Date Published: July 9, 2025
Time Published: 9:48 AM
𝗗𝗜𝗕𝗨𝗛𝗢: "Pangkatang gawain" ni Julian Maxim Arcega
Dibuho ni: Julian Maxim Arcega
Inilathala ni: Jadelynn Arnigo
Petsang Inilathala: Hulyo 9, 2025
Oras na Inilathala: 7:24 AM
Subscribe to:
Posts (Atom)